Ta dorastająca do 6 cm (samica) ryba należy do rodziny piękniczkowatych (Poecillidae) i w naturze zamieszkuje wody Wenezueli (jez. Maracaibo) oraz Amryki Środkowej (od prowincji Darien w Panamie do Rio Cauca, Rio Lebrija, Rio Magdalena i Rio Catatumbo w Kolumbii). Jej nazwa w języku angielskim to: Cauca molly lub South American molly.
Ciało jest barwy srebrzystej z metalicznym, niebieskawym połyskiem. U samca płetwa grzbietowa i ogonowa są częściowo mniej lub bardziej żółte lub żółto-pomarańczowe. U obydwu płci widoczna jest charakterystyczna czarna plamka na płetwie grzbietowej.
Ryba ruchliwa, spokojna, towarzyska i wszystkożerna. Często zajęta jest skubaniem glonów z twardych powierzchni. Gatunek bardzo tolerancyjny i plastyczny, potrafiący przystosować się do wielu odmiennych warunków środowiskowych. Wytrzymuje wysokie zasolenie wody, szerokie wahania jej temperatury oraz niską zawartość tlenu.
Pokarm rośliny powinien stanowić podstawę diety (mrożony szpinak, parzone liście sałaty, mniszka lekarskiego i płatki owsiane, gotowany zielony groszek i brokuły, susz z miękkolistnych roślin wodnych, rzęsy drobnej i glonów oraz spirulina w każdej postaci). Bezwzględnie należy unikać przekarmiania ryb.
Najlepiej jest utrzymywać grupę 3-4 samic i 1-2 samce. Wówczas wystarcza zbiornik o pojemności około 80 l. Powinien być on obficie zarośnięty różnorodną roślinnością (z wolną jednak przestrzenią do pływania) i silnie oświetlony tak światłem sztucznym, jak i słonecznym (wzmaga to pożądany dla ryb bujny porost zielonych glonów).
Woda najlepiej średnio twarda do twardej (12-25°n), o temperaturze 24-28°C i pH 7-8, regularnie podmieniana (15-20%/tydzień, zawsze dobrze odstana). Wskazane lekkie zasolenie wody – płaska łyżka stołowa soli morskiej lub kuchennej niejodowanej na 15-20 l. Konieczna wydajna filtracja – gatunek o szybkiej przemianie materii.
Samiec jest o połowę mniejszy, szczuplejszy, jaskrawiej ubarwiony i ma dość grube, krótkie gonopodium. Po ciąży trwającej 4-5 tygodni rodzi się kilka do dwudziestu kilku młodych. Może dochodzić do aktów kanibalizmu. W dobrze jednak zarośniętym zbiorniku odchów narybku jest możliwy przy osobnikach dorosłych (przeżywają wówczas osobniki silniejsze).
Pierwszym pokarmem narybku jest zwykle zawiesina organiczna osadzająca się na liściach roślin, podłożu itp. roślin i podłoża. Młode jedzą wszelkie rozdrobnione pokarmy suche (w tym także pochodzenia roślinnego, o czym nie wolno zapominać), choć najlepiej rosną na żywych (larwy solowca, węgorki „mikro”, zooplankton, siekane rureczniki itp.).